intro
Deze laatste kolom voor de vakantie is ook mijn laatste over de liturgie van het alledaagse leven. Ik vertel nog kort wat me bezielde om een jaar lang daarover te schrijven en geef een paar gebruiksteksten voor de praktijk.

De dagelijkse secularisatie
Secularisatie betekent niet alleen lege kerken, maar ook het verdwijnen van ‘god’ uit ons dagelijkse leven. Het ideaal van sommige politici is: ‘god’ achter de voordeur. Maar ook daar is hij bij de meesten van ons (bijna) verdwenen. Velen, die zich ‘gelovig’ noemen of (zo nu en dan) op zondagmorgen ter kerke gaan, moeten achter de voordeur zelf uitzoeken hoe ze hun verlangen concreet kunnen maken. Vroeger toen alles beter was, waren er dagelijkse rituelen, tekenen en contacten die ons herinnerden aan Die wij ‘god’ noemen. Al naar onze zuil (bubbel): kruisjeslaan, bijbellezen bij eten, avondgebed(je), de gelovige school, de katholieke- of christelijke voetbalclub, harmonie, de zondagse kleren … Zonder dat alles worden de dagen godlos met soms een intermezzo van een viering, begrafenis of Biddinghuizen. Vandaag zullen we zonder dragende zuil zélf ons geloof vorm moeten geven of gekoppeld aan het mobiele- of tv-scherm, met een gevuld glas en een lege ziel de dagen haastig vullen.

Hoe nodigen we ‘god’ terug in alledag?
Iedere religie van animisme tot monotheïsme heeft dagelijkse rituelen. Ook de mammonreligie! Ik ben er van overtuigd, dat ‘Jezus volgen’ niet zonder regelmatige ‘Andacht’ gaat. Van zijn omgang met de Vader lezen we zeven maal. Ook mijn verlangen naar ‘god’ vraagt regelmaat, tijd, stilte, inkeer. Het wegvallen van de vanzelfsprekende vormen in onze samenleving en opvoeding heeft het voordeel van de noodzaak van persoonlijke keuze en vorm.
Zo heb ik me lang geleden laten inspireren door de traditie, die we o.a. vinden bij kloosterlingen. Wat kunnen we in onze situatie daarvan gebruiken? Hoe maak je stille tijd vrij in het hectische mobile-tweeverdiener-leven-met-kleine-kinderen of in de ouderdom? Die vragen zijn te persoonlijk voor een kolom. Daarbij hebben we elkaar nodig en het gesprek in kleine kring. Die verdiepingsplekken zie ik overal ontstaan. Misschien kunnen zelfs kerken zoekers helpen bij dit gesprek: niet over de leer, niet hoe het moet, zelfs niet over geloofsinhouden, die verschillend mogen er zijn. Het gaat dieper: over je ervaring van het Mysterie dat me draagt, de Onuitsprekelijke momenten, het meest intieme: hoe zoek je De Aanwezigheid, die velen ‘god’ noemen?